Dag 5 t/m 15: Too little time!

Na woensdagmiddag(2 april) alleen even langs te zijn gegaan bij Jinja Connection, begonnen Floor en ik op donderdag met onze internship. Er zijn in principe twee klassen maar omdat de kinderen niet allemaal iedere dag komen, heb je eigenlijk nooit dezelfde groep. Jinja Connection heeft een drop-in center, waar jongens die leven op straat overdag terecht kunnen. Tussen 9 en 10 uur kunnen zij een douche nemen, hun kleren wassen en krijgen zij ontbijt. Daarna gaan de kinderen naar hun klas en krijgen ze les (eerst godsdienst, dan rekenen en/of taal) tot 13:30, met tussendoor een pauze van een half uur. Dan is het tijd voor lunch en het laatste deel van de dag bestaat uit voetballen op het nabijgelegen veld, knutselen of dansen. Ze mogen zelf iedere dag kiezen of ze komen, dus dat betekent wel dat de meeste kinderen die er zijn er ook echt willen zijn (uitzonderingen daargelaten). Rond 16:00 vervolgt iedereen weer zijn eigen weg. De jongens die bij ons komen, hebben allemaal wel een familie, maar door uiteenlopende problemen kunnen zij niet thuis wonen en zijn ze op straat terechtgekomen. Jinja Connection regelt ook counseling/begeleiding voor de gezinnen, met als uiteindelijk doel dat de jongens terug naar huis kunnen op een veilige en gezonde manier. Gelukkig is dit in het verleden al bij tientallen jongens succesvol gedaan.

Wat ontzettend moeilijk en hartverscheurend is, is weten dat deze schatjes aan het einde van de dag weer terug de straat op gaan. Wanneer de winkels in de 3 'grote' straten van Jinja sluiten en het nacht is, slapen de jongens daar op de stoep. Ze liggen normaalgesproken lepeltje-lepeltje op de kapotte, gescheurde tegels, maar het komt steeds vaker voor dat de kinderen geld van elkaar stelen; waardoor sommigen op zoek gaan naar een andere (soms nog minder veilige) plek om te overnachten. Zij komen het center 's ochtends vaak vermoeid/uitgeput binnen en iedere dag is er wel een aantal van hen dat telkens in slaap valt. En ja, hoewel je dat in Nederland nóóit van je leerlingen zou accepteren, is het hier toch wel een ander verhaal gezien de achtergrondinformatie en leefsituatie. Wel hebben we te horen gekregen dat deze jongens slim zijn geworden in het verkrijgen van geld door plastic flessen te verzamelen, waar zij geld voor krijgen. Ze verdienen zo'n 20.000 shilling per dag (tussen de 5 en 6 euro) maar in vergelijking: het personeel van het hotel waar wij de eerste dagen in Kampala verbleven, verdiende per dag maar de helft hiervan.

De jongens doen het fantastisch en hebben een hoeveelheid discipline waar ik alleen maar van kan dromen. 3 uur achter elkaar dezelfde soort rekensommen maken en hierbij met zijn vieren één boek en twee linialen moeten delen? Geen probleem, je hoort niemand klagen. Dat hoef ik in Nederland niet te proberen! Hoewel deze toppers geen problemen lijken te hebben met de manier waarop het onderwijs wordt gegeven -ze kennen natuurlijk ook geen andere manier-, hebben Floor en ik er af en toe de grootste moeite mee. Het lesboek wordt letterlijk geciteerd en de kinderen schrijven het over, alles wordt voorgedaan en antwoorden worden gegeven zonder dat de leerlingen ergens over na hoeven te denken. Omdat er vaak maar enkele werkboeken zijn voor de hele klas, worden de antwoorden in een schriftje geschreven. Prima oplossing, alleen moeten de kinderen álle opdrachten helemaal overschrijven in dat schriftje, terwijl wij alleen de antwoorden goed genoeg zouden vinden; wie kijkt er ooit nog naar? Bovendien kost het zó veel tijd en energie.. Floor en ik wisselen de dagen af in de twee klassen; zo zien we opvallende dingen in het Ugandese onderwijs in zijn algemeenheid, maar kunnen we ook de werkwijze in de beide klassen vergelijken. Kijken naar de individuele leerbehoeften van een kind is bijna onmogelijk omdat je nooit van tevoren weet wie je die dag in je klas krijgt en het is maar goed dat wij dit weten voor we daadwerkelijk les gaan geven. Beide leraren geven aan dat ze graag willen ontwikkelen en het onderwijs willen verbeteren, maar er niet de tools en kennis voor hebben. Goed nieuws voor ons dus; dan weten wij waar we voor komen en wat we achter willen laten.

Ons plan voor de komende paar weken is om op maandag en woensdag lessen te geven en activiteiten uit te voeren bij the Sanctuary (weeshuis), en op dinsdag en donderdag bij Jinja Connection. We hebben ervoor gekozen om iedere dag een ander thema centraal te stellen en hier alle lessen en activiteiten van die dag mee te vormen. Bij beide organisaties doen we dezelfde thema's, wat betekent dat we 'maar' twee thema's per week hoeven voor te bereiden We krijgen ontzettend veel vrijheid om alles in te vullen hoe wij dat willen en onze collega's zijn superenthousiast! Dit is natuurlijk ook iets wat ze hier nog nooit hebben gedaan, dus ik ben heel benieuwd hoe het loopt.

Op maandag hadden de kinderen sportdagactiviteiten in de ochtend en een uitstapje naar de bron van de Nijl in de middag, georganiseerd en gefinancierd door andere vrijwilligers en hun vader. Floor en ik werden wel direct met onze neus op de feiten gedrukt; wij als taakgerichte, min of meer 'georganiseerde' Nederlanders hebben een paar keer op onze tong moeten bijten om niet gek te worden van het gebrek aan organisatie. Dat is zó ontzettend wennen af en toe; de groepjes werden daar ter plekke gemaakt, na 20 minuten waren er vier teams maar bij ieder onderdeel ging er veel tijd verloren omdat er nog dingen overlegd of geregeld moesten worden. Floor en ik waren vrijwel niet ingelicht over het verloop van de ochtend en omdat er al zó veel vrijwilligers en bezoekers waren (bijna meer dan kinderen!), voelden we ons niet zo nuttig en heb ik maar als fotograaf gefungeerd. Er is ons verteld dat het normaal niet zo druk is qua bezoekers/vrijwilligers en dat het alleen deze week onverwacht zo is, dus we zullen zien hoe het de komende tijd loopt.

Begin deze week heb ik mijn eerste boda-ongeluk gehad; noem het maar mijn inburgeringsritueel! Onze bestuurder had naar mijn idee weinig ruimtelijk inzicht; hij reed te dicht op een (stilstaande!) boda en klemde daarbij mijn knie tussen beide voertuigen. Hij voelde de klap ('oh, accident!') maar ging er vanuit dat we er alsnog wel langs konden als hij maar hard genoeg gas gaf. Gevolg? Een bloedende, blauwe knie en een paar dagen hinken. Ah well!

Afgelopen zaterdag was de International Day for Street Children. CRO (Child Restoration Outreach, een soortgelijke organisatie in Jinja) en Jinja Connection hebben verschillende activiteiten georganiseerd voor alle straatkinderen. Het plan: posters maken, breakdancen, basketballen, een parade/optocht en een voetbalwedstrijd als afsluiting. Maar natuurlijk: planningen zijn hier optioneel en dus is de helft niet doorgegaan. De dag was rommelig en niemand wist op een gegeven moment meer wat de bedoeling was, inclusief de organisator zelf. Gelukkig was daar de marching band met hun instrumenten, dus trokken we met de hele groep door de afgezette straten van Jinja; zingend, dansend en zwaaiend met zelfgemaakte spandoeken. Eén ding is zeker: de bevolking van Jinja heeft ons opgemerkt!

Ik merk dat ik weinig tijd heb om mijn blog up-to-date te houden en ik krijg veel bezorgde en nieuwsgierige berichtjes. Bedankt en sorry! Het gaat echt heel goed hier, er zitten gewoon alleen te weinig uren in een dag. De tijd vliegt voorbij en vaak vind ik de tijd niet om een stuk te typen; maar ik doe mijn best!

X