Dag 17 t/m 23: Third week!

Week 3 (14-20 april):

Onze derde week in Uganda is een feit! De dagen zelf gaan langzaam; we staan vroeg op, zijn de hele dag druk bezig en tegen de tijd dat we vrij zijn, boodschappen hebben gedaan, hebben gekookt en gegeten, zijn we op en zijn we blij dat we kunnen slapen. Toch is het idee dat we al op een vierde van onze reis zitten vreemd; de tijd gaat dan dus toch snel.. Maandag hebben we een dag vrij genomen zodat we alle voorbereidingen voor onze eerste thema's bij Jinja Connecion konden afronden; hier hadden we door de drukte op zaterdag nog geen tijd voor gehad. Hoewel ons plan in de eerste instantie was om op dinsdag te beginnen met ons 'project', besloten we dit te verplaatsen naar donderdag omdat de Ugandese leerkrachten zelf nog niet op de hoogte waren gebracht van wat wij gingen doen, we ze er graag bij wilden betrekken en we duidelijk wilden hebben wat de wederzijdse verwachtingen zijn. Hun reactie was hetzelfde als die van Allison (Jinja Connection) en Melissa (The Sanctuary): doe maar wat je wilt, neem zoveel tijd als je wilt en zeg het maar als je iets nodig hebt. Heel vrij en flexibel dus, wat prettig is omdat ze ons en onze professionaliteit vertrouwen, maar het kan ook erg lastig zijn; want als alles mag en alles kan en ze geen enkele vorm van richtlijnen hebben, wat doe je dan? Door de start van de vakantie is het drukker bij het center; kinderen die in het verleden op de straat leefden en naar het center kwamen maar succesvol zijn teruggeplaatst en nu naar school gaan, zijn in de vakantieperiode welkom om terug te komen en deel te nemen aan de activiteiten. Ons viel een grote negatieve verandering op in het gedrag van de kinderen ten opzichte van dat van de voorgaande weken; een aantal van hen was ontzettend agressief. Deze kinderen waren alleen maar aan het vechten en aan het gooien met spullen en waren totaal niet responsief als ze bij naam werden genoemd. Onder hen was een jongen die zich voorgaande weken voorbeeldig had gedragen: lief, vrolijk, behulpzaam en knuffelig. Het was dus heel vreemd en schokkend om hem mee te maken terwijl hij andere kinderen in het gezicht probeerde te trappen en zijn klasgenootje van het dak probeerde te duwen. Misschien is het door de komst van de nieuwe kinderen, maar de medewerkers zelf denken dat er vervelende dingen op de straat gebeuren die de kinderen met zich meenemen naar het center. Er zijn dan ook verschillende kinderen voor de rest van de dag weggestuurd. Wij konden alleen maar hopen dat de sfeer donderdag beter zou zijn.

Op woensdag zijn Floor en ik voor het eerst naar de Sanctuary, Melissa's weeshuis, geweest. Deze kinderen gaan normaal gesproken allemaal naar school, maar omdat de vakantieperiode is aangebroken, is er ruimte voor een activiteitenprogramma gedurende de dag. Melissa heeft voor hen een leerkracht geregeld die met ze aan de slag gaat, maar omdat het hun vakantie is en Melissa niet wil dat het een soort tweede school wordt, sluiten onze plannen en activiteiten voor Jinja Connection hier prima op aan: leerzame, leuke activiteiten waarbij de kinderen actief aan de slag zijn. Voor ons is dit ook heerlijk omdat we dan per week maar twee thema's hoeven voor te bereiden. Natuurlijk zijn sommige dingen wel anders, want niet alleen de niveaus zijn verschillend maar ook het gedrag: straatkinderen zijn toch wat heftiger en onvoorspelbaarder. The Sanctuary is verder weg van ons huis dan Jinja Connection, waardoor we een goede 15 tot 20 minuten op de boda moeten voor we er zijn. Omdat het de avond ervoor hard had geregend, moesten we via de grote brug; de andere weg zou te modderig, glad en gevaarlijk zijn. Het laatste stuk van de rit moesten we lopen, want de weg was onbegaanbaar voor verkeer door de modder. Het verloop van die wandeling hoef ik niet toe te lichten, maar laten we zeggen dat mijn voeten een goed modderbad hebben gehad. Gelukkig was het het allemaal waard, want wat een schatjes zijn de kinderen! We hebben kennis gemaakt, interactief met ze gelezen en wat getekend, maar verder was het een rustige dag. Ik heb veel zin om iedere maandag en woensdag met ze aan de slag te gaan! Bij thuiskomst in de avond werden we op de hoogte gesteld dat het water was afgesloten door een onbetaalde rekening. Vreemd; wij betalen huur en je zou denken dat daar de rekeningen van worden betaald, toch? Nou, niet in Uganda dus. De eigenaresse van het guesthouse heeft naast verschillende kamers die ze verhuurt ook sinds kort een restaurant en er wordt gezegd dat daar al het geld naartoe gaat. Een ander guesthouse dat zij beheert zit zonder elektriciteit om dezelfde reden en in alle woningen zijn er mankementen die niet worden opgelost. ''Gelukkig hebben wij wel elektriciteit'' zeggen Floor en ik tegen elkaar, slechts korte tijd voor de zoveelste powercut in Jinja plaatsvindt en we ècht niks meer hebben! TIA: this is Africa.

Donderdag begon dan onze eerste themadag bij Jinja Connection: 'Jij en ik, en ik en jij'. We wilden de kinderen beter leren kennen en ze kennis laten maken met een totaal andere manier van leren. Omdat we eerder hadden gezien dat veel kinderen een talent hebben voor tekenen maar dit niet wordt benut -ze kleuren af en toe een kleurplaat in en that's it- besloten we om de kinderen een stripverhaal over zichzelf te laten tekenen, met in ieder vakje iets dat iets over hen zegt: een hobby, familie, vrienden, wat ze later willen worden, welk geloof ze hebben, hun lievelingsdier etc. In de hogere groepen moesten zij hier ook echt een lopend verhaal van maken, terwijl het bij de lagere klas vooral ging om het tekenen. Na de pauze zijn we aan de slag gegaan met het menselijk lichaam; in de lagere klas met de lichaamsdelen en in de hogere groep vooral de binnenkant. Dit deden we met behulp van werkbladen die Floor en ik zelf hadden getekend. De mogelijkheid is er om een werkblad te tekenen en hem hierna te laten kopiëren bij een van de internetcafés, maar omdat het erg hard regende en we dachten dat we het binnen no time af zouden hebben besloten we alles met de hand te tekenen. Géén goed idee! We hebben er er uiteindelijk vijf uur over gedaan om ze te maken, maar ze vielen wel ontzettend in de smaak bij de kinderen en onze begeleiders. We zijn de dag met de hele groep begonnen voor een introductie en het doornemen van de doelen, waarna de groepen naar hun eigen klas gingen voor de lessen met Floor of met mij. Voor de lunch (13:30) zijn we samengekomen om het gemaakte werk aan elkaar te laten zien, te reflecteren en te kijken of de doelen zijn behaald. Reflecteren is natuurlijk nog erg moeilijk omdat ze dit nog nooit hebben gedaan, maar we gaan het de komende tijd met ze oefenen. Ze hebben in ieder geval goed werk geleverd en Floor en ik gaan de stripverhalen samen laten binden bij de copyshop, voor in het center.

Vrijdag was het de bedoeling dat we vroeg naar de hoofdstad Kampala zouden gaan voor een coachingsgesprek in de ochtend en een meeting met onze medestudenten in de middag. Ons werd verteld dat het twee, maximaal drie uur zou duren om met de taxi (het kleine busje weer!) naar Kampala te reizen. Dus stonden wij braaf om half 8 's ochtends klaar met onze rugzakken om te vertrekken, toen de heftigste regenbui die we tot nu toe hebben meegemaakt losbrak. We zijn hier in de 'winter'/het natte seizoen, dus de bui op zich verbaasde ons niet, maar de duur hiervan wel. We hebben contact opgenomen met onze stagebegeleidster in Jinja om te vragen wat we het beste konden doen, aangezien wij ook weten dat er hier vrij weinig gebeurt als het regent. Zij raadde ons aan om te wachten tot de storm minder heftig werd, omdat de meeste taxi's dat waarschijnlijk ook zouden doen en degenen die wel zouden gaan wel eens in de problemen konden komen; de wegen hier zijn meestal niet verhard en worden binnen no time glad, wat rijden gevaarlijk maakt met de toch al niet zo stevige en stabiele taxibusjes. We besloten hierop onszelf nuttig te maken door alle potten, pannen en bakken die we konden vinden buiten te zetten om het regenwater op te vangen; de rekening is betaald (zegt de eigenaresse) maar het water is nog steeds niet aangesloten. Na twee dagen onszelf schoongemaakt te moeten hebben met vochtige doekjes en een kleine hoeveelheid water (dat we ook nodig hadden om mee te koken en te drinken), voelde de koele regen als een verademing. Omdat we toch nog niet konden vertrekken en we al kletsnat waren van de paar minuten die we buiten hadden doorgebracht, sprongen Floor en in onze bikini's en hebben we in de regen gedoucht. Schone haren, schone lichamen èn we hebben onze kleren gewassen; wat een productieve ochtend. Toen we hoorden dat de taxi's weer reden, zijn de teruggegaan naar het taxipark. Omdat dit een grote chaotische bende is met ontelbare voertuigen, kregen wij hulp van de vaste bodarijder van Allison, die ons naar het juiste voertuig zou begeleiden. Waar het precies is misgegaan, weten wij nog steeds niet; alles wat we weten is dat de taxi niet rechtstreeks naar Kampala reed, zoals ons was beloofd, maar besloot om de meest hobbelige, lange route te nemen. Waar wij er in het begin de humor nog wel van konden inzien omdat het eerste stuk van de rit een soort off-road route was door een bebost gebied, was de lol er binnen twee uur wel van af. Allebei moesten we enorm nodig plassen door de vele hobbels en we hadden door dat we nog niet eens in de buurt van Kampala waren. Daarnaast stonden we het grootste deel van de tijd gewoon stil in the middle of nowhere in files die door niemand verklaard konden worden. We wisten dat we in het centrum van Kampala over moesten stappen op een andere taxi naar ons hotel, maar dit leek geen probleem omdat we zouden stoppen in het taxipark. Zo'n verrassing was het ook weer niet toen ons op een totaal andere plek werd verzocht om uit te stappen omdat we niet verder zouden rijden door een verkeersopstopping in het centrum, maar vervelend was het wel. We hebben een stuk door het bizar drukke centrum moeten lopen met onze zware tassen en vier keer de weg moeten vragen, maar uiteindelijk vonden we onze taxi en konden we eindelijk aan het laatste deel van de reis beginnen. 5 uur te laat voor ons coachingsgesprek, 2 uur te laat voor de meeting en helemaal afgepeigerd en uitgedroogd (we konden niks meer drinken met onze volle blaas) kwamen we dan eindelijk aan in ons hotel. We hebben alleen het laatste deel van de meeting meegemaakt, waarna we met de hele groep uit eten zijn geweest. De meesten van hen wilden nog uitgaan na het eten, maar Floor en ik zijn rechtstreeks naar bed gegaan en in slaap gevallen zodra onze hoofden de kussens raakten.

Op zaterdag hebben zeven van ons de stageplek bezocht van een van onze medestudenten, die als enige in Kampala zit. We hebben een rondleiding gehad in het guesthouse en op de werkplek; erg leuk om te zien hoe anderen hier in Uganda verblijven. Toen we onze weg wilden vervolgen naar een van de markten, passeerden we een groep mannen die om een pot met vies uitziende smurrie met een soort rietjes erin zaten en ervan dronken. Nieuwsgierig als we zijn, besloten we een praatje te gaan maken. In de pot zat posho (een maïs-substantie die overal wordt gegeten) die zo lang wordt doorgekookt dat er alcohol ontstaat. Naomi en ik wilden het wel proberen; niet heel veilig misschien, maar hoe vaak krijg je die kans? Het smaakte naar oud bier met zaagsel en na een klein slokje hadden we dan ook meer dan genoeg. We zijn met zijn allen in een taxi gesprongen, op zoek naar de markt. We hebben deze niet gevonden, maar wel een ander gebied met een paar kraampjes en hutjes. Het was niet de meest geschikte plek voor ons om rond te lopen, maar het was wel erg interessant en in een grotere groep voel je je al sneller veilig dan wanneer je met zijn tweeën bent. We hebben een rolex (street food) gehaald voor lunch waarna we besloten terug te gaan naar het hotel; de markt komt een andere keer wel weer. We zijn weer gaan eten bij hetzelfde restaurant als de dag ervoor, maar nu met een kleinere groep. Floor en ik waren weer opgeladen en dus vonden we het een prima idee om uit te gaan met Tara en Naomi; de rest wilde nu wel echt slapen. Uitgaan als blank meisje in Uganda is op zich al een belevenis, maar in Kampala is het allemaal nog net even iets extremer dan in Jinja. Van alle kanten wordt er naar je gegrepen en je hebt totaal geen persoonlijke ruimte meer. Onze gemoedstoestand wisselde telkens van plezier hebbend naar geïrriteerd, omdat niet iedereen boodschap neemt aan een afwijzing en mannen je zonder aarzeling vastpakken op plekken waar je niet aangeraakt wilt worden. Gek was het dan ook niet dat Floor en Tara er om 2 uur helemaal klaar mee waren en naar huis wilden. Naomi en ik zijn nog enkele uren gebleven; we hadden twee neven ontmoet die als onze bodyguards functioneerden; ze hebben letterlijk iedereen van ons afgehouden en ruimte voor ons gemaakt. Op het laatst ontstond er vlak naast ons een vechtpartij, waarna we besloten dat het leuk was geweest en we beter naar huis konden gaan. En natuurlijk: in de stromende regen. Slechts enkele uren later zouden we naar de internationale kerk gaan om de Paasceremonie mee te maken, dus ik ben onder de douche gesproken en in bed gestapt.

De kerkceremonie was, ja, een kerkceremonie. Als niet-gelovig persoon voel ik me in weinig kerken op mijn gemak. Aan de ene kant was het vreemd, omdat het een echte blanken-invasie was; zoals je bijvoorbeeld in Europa in ieder land wel een camping hebt waar bijvoorbeeld alle Nederlanders heengaan. Aan de andere kant is het mooi dat mensen elkaar op deze manier vinden en ons werd ook uitgelegd dat in de meeste Ugandese kerken alles in de lokale taal, Luganda, wordt gedaan. Hieruit ontstond de behoefte aan een internationale kerk waar iedereen welkom is maar Engels de voertaal is. Zelf zou ik heel graag verschillende Ugandese kerken bezoeken, gewoon om het te ervaren. Het lijkt me heel bijzonder en natuurlijk anders dan een Nederlandse of internationale kerk. Na de lunch zijn Floor en ik teruggegaan naar Jinja, deze keer waren we gelukkig in drie uur terug. In de avond ben ik uitgegaan met een Ugandese collega omdat het door Pasen erg druk was in de stad en ik benieuwd was naar hoe het zou zijn. Het is hier een groter en belangrijker feest dan thuis en dat was goed te merken; tot diep in de nacht was het gezellig druk in de straten! Op naar week 4..