Dag 44 t/m 61: Pancakes and saying goodbye to JC!

Week 7, 8 en het eerste deel van week 9 (12-29 mei):

Hoewel het voorbereiden en geven van de themalessen voorbij is, is het harde werken dat nog zeker niet! Omdat we iets achter willen laten waar de organisatie zelf mee aan de slag kan in plaats van twee maanden te komen werken en dan voor altijd te verdwijnen, hebben Floor en ik twee weken uitgetrokken om een product in elkaar te zetten. Wat willen we erin? Allereerst uitgebreide thema’s zoals wij die de afgelopen tijd hebben behandeld, opgebouwd uit les- en activiteitenplannen. Jinja Connection heeft aangegeven te willen dat de leerkrachten zelf lesplannen gaan opstellen, dus op deze manier bieden wij inzicht in hoe een lesplan eruit kan zien. Daarnaast willen wij informatie aanreiken over cooperative learning; een manier om kinderen actief te laten leren door ze te laten samenwerken, iets wat we in Uganda weinig hebben zien gebeuren. Ook willen we een overzichtje van werkvormen maken die de leerkrachten er op ieder moment bij kunnen pakken om de kinderen de lesstof op actieve en afwisselende manier te laten verwerken. In de map komt een compartiment met korte spelletjes, ook wel energizers genoemd, bedoeld om de kinderen tussen de lessen door even te laten bewegen en op te frissen, maar ook ter bevordering van de groepsvorming. Als laatste komt er een aparte map met informatie, een protocol, testen en tips over dyslexie. Deze is meer bedoeld voor the Sanctuary, waar een jongen zit die dit waarschijnlijk heeft en waar handvatten nodig zijn om hiermee om te gaan, maar Allison geeft aan dat ook Jinja Connection hier baat bij heeft. Zoals de lijst laat zien, hebben we een hoop te doen!

Naast alleen maar te werken de hele tijd, werd het natuurlijk ook tijd om leuke dingen te doen. Op dinsdag besloten we op woensdag te willen gaan raften; wat èrg tricky is in een land waar je nooit weet of het mooi weer wordt of niet. Maar ja, raften stond sowieso op ons to-do lijstje, dus lieten we ons woensdagochtend vroeg ophalen en vervoeren naar NRI: Nile River Explorers. Stonden wij even verbaasd te kijken toen we in een groep van 20 tot 30 Amerikaanse studenten belandden die ook met zijn allen dezelfde tocht gingen maken. Jammer was het wel, want ze voldeden aan het stereotype dat wij in ons hoofd hadden bij Amerikaanse jongeren: luidruchtig en zeurderig/aanstellerig. Gelukkig zat de truck waarin zij met zijn allen stapten vol, waardoor Floor en ik in de tweede truck zaten. Deze was vrij leeg en de mensen die erin zaten, hoorden allemaal bij het personeel; veel minder aanwezige, maar gezellige mensen. We belandden, aangekomen bij het startpunt, in een boot met twee Amerikaanse studentes en de enige twee andere buitenstaanders: twee studenten uit Engeland waar we het prima mee konden vinden. Aan de twee meiden hadden we niet zoveel; die waren vooral aan het kletsen, stopten meerdere keren ineens met roeien (waarschijnlijk omdat ze er geen zin meer in hadden) of gingen tegen het ritme in en luisterden niet naar de gids die zei dat ze door moesten gaan. Toch hebben we een geweldige dag gehad met mooi weer en genoeg spanning: een aantal van de rapids was gemeen en onze boot is dan ook een keer omgeslagen. Heel eng, want ik kwam vast te zitten onder de boot zonder lucht en kon er niet onderuit komen tot na de rapid. Maar toen alles voorbij was en we weer rustig in de boot zaten, vond ik het toch een stoere ervaring! De nacht hebben we doorgebracht op de campsite, een soort kampeerterrein met huisjes met dorm rooms/gedeelde slaapkamers, prachtig gelegen aan het meer. Een heel idyllisch plaatje, wat ons liet besluiten om de volgende ochtend zo vroeg op te staan dat we de zonsopgang konden meemaken, voor we terugkeerden naar Jinja om te werken aan ons product.

In de tweede week zijn we op bezoek gegaan bij ons Nederlandse maatje Kim in Makenke, een armere buitenwijk van Jinja, waar zij verbleef voor haar afstudeeronderzoek. Het dorp is een wereld van verschil met het centrum; hier wonen mensen in huisjes van hout en klei in de modder en zijn er bijna geen voertuigen te vinden. In het dorp hangt een penetrante geur en een dikke laag rook, veroorzaakt door de brouwerij aan de rand van het dorp. Dit wordt door de bevolking 'fabriek' genoemd, maar het is eigenlijk niet meer dan een aantal overkappingen met grote vaten, open in de buitenlucht, waar het lokale alcoholische drankje Warachi wordt gemaakt. We hebben hier een tijdje rondgelopen en hoewel ik het niet had willen missen, zou het me niet verbazen als ik hiervoor een paar maanden van mijn leven heb moeten inleveren; wat moet dit slecht zijn voor de mensen hun gezondheid! We hebben hierna de primary school bezocht, waar we hartelijk werden ontvangen en voorgesteld aan de klassen. De adjunct-directeur beloofde iedereen maar direct dat Floor en ik terug zouden komen om hen les te geven, hoewel wij al voor de rondleiding aan hadden gegeven hier helaas geen tijd voor te hebben.

Omdat Floor en ik nog steeds een uitbundige, swingende kerkdienst wilden meemaken, besloten we op zondag vroeg op te staan en een van de vele kerken in Jinja te bezoeken. We sprongen op een boda naar de kerk die ons was aangeraden, waar een grote dienst in de achtertuin plaatsvond. Helaas voor ons was het geen swingende dienst, maar zaten we urenlang te luisteren en kijken. Niet helemaal wat we in gedachten hadden dus!

Op maandag konden we dan eindelijk een slum bezoeken; iets wat al langer op onze planning stond. Masese, zoals het heet, ligt op niet al te grote afstand van Jinja, maar we wilden hier niet met zijn tweeën heen zonder 'gids'; iemand die de buurt en de mensen kent. Onze bodavriend Sam had de hele dag de tijd om ons rond te rijden en daar hebben we gebruik van gemaakt! We hebben nogmaals een primary school bezocht, waar het verrassend geordend en georganiseerd was, maar opnieuw aan de kinderen werd beloofd dat wij terug zouden komen om lessen te geven. Hierna zijn we doorgereden naar de slum, waar Sam ons rond heeft geleid. We hebben gezien hoe zwaar het leven er is; de slechte leefomstandigheden en gebrek aan voorzieningen. Nadat wij enkele armbandjes hadden gekocht bij wat lieve dametjes, heeft Sam ons doorgereden naar de haven: een plek vol leven en werkgelegenheid, maar ook een ontzettend vieze plek waar de rotte-vislucht je in je gezicht slaat. Leuk en typisch om te zien hoe het personeel van de boten mensen van de kant door het water naar de boot tilt om te voorkomen dat hun kleren nat worden. De rest van de dag hebben we met Sam rondgereden; door de bergen naar een punt waarop we prachtig uitzicht hadden en Jinja beneden konden zien liggen, naar een aantal kleine villages waar de armoede overheerste en we de slechtste woningen ooit hebben gezien, bestaand uit een paar scheve takken met willekeurige voorwerpen erop en omheen geplaatst om enige beschutting te bieden. Kunnen zien hoe een persoon hierin lag te slapen was hartverscheurend, zo hoort niemand te moeten leven. Met een dubbel gevoel keerden we aan het einde van de dag terug naar huis; het was een bijzondere dag, maar wel confronterend en emotioneel best zwaar.

Door de vele ongeluksmomentjes die Floor en mij wisten te treffen, zoals de vele powercuts, het internet dat 'op' was (zogenaamd 15GB in twee weken, echt niet!) en de crash van de laptop van Floor, lukte het ons niet om onze deadline voor de mappen te halen. Balen, want dit zou onze vrije tijd moeten zijn! We hebben twee dagen keihard non-stop doorgewerkt in het internetcafé en konden woensdag dan toch eindelijk de boel afsluiten. In de nacht van dinsdag op woensdag hebben we tot 2 uur pannenkoeken staan bakken als traktatie voor tijdens ons afscheidsfeestje bij Jinja Connection, van de Sanctuary hadden we eerder al afscheid genomen. In de ochtend hebben we ons bijna honderd pagina's grote product uitgeprint, voor we in de middag voor de laatste keer naar 'onze' kindjes vertrokken. Het afscheid was een groot feest met lekker eten, muziek, gedans en confetti, maar voor sommige kinderen was het afscheid nemen ook zwaar. Logisch, want iedere keer dat zij gehecht raken aan vrijwilligers of stagiars, vertrekken die weer naar hun eigen land.

Maar met oog op deze laatste periode in Uganda en onze langverwachte vrije tijd in het vooruitzicht, lieten wij onze voormalig werkplek aan het einde van de middag achter en maakte het feesten plaats voor het bijeenrapen van al onze spulletjes in het guesthouse. En dat is lastig, want wat willen we meenemen op safari in onze 'nieuwe' (tweedehands) backpacks en wat laten we achter in onze koffers in Jinja om later weer op te halen? En afscheid nemen van een plek die je twee maanden je thuis hebt genoemd valt ook niet mee.. Gelukkig hadden we donderdag nog een volledige vrije dag die we hieraan konden besteden. We zijn weer klaar voor nieuwe ervaringen!